کاهش علایم و نشانه های افسردگی با استفاده از مداخله های مثبت گرا: مطالعه ی تک آزمودنی چند خط پایه

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، مطالعه­ی کارآمدی روان­درمانی مثبت­گرا در کاهش افسردگی افراد دارای علایم و نشانه­های افسردگی بود. روش­کار: برای انجام این پژوهش در سال 1393 از طرح تک­آزمودنی چند خط ­پایه با دوره­ی پی­گیری استفاده شد. ابتدا از بین افراد دارای علایم و نشانه­های افسردگی که به یک مرکز مشاوره در تهران مراجعه کرده بودند، 3 نفر به شیوه­ی نمونه­گیری هدف­مند انتخاب شدند. برای هر کدام از ایشان به صورت تصادفی بین 3 تا 7 هفته جلسه، خط پایه در نظر گرفته شد. ارزیابی­ها با استفاده از مقیاس افسردگی بک-ویرایش دوم، مقیاس افسردگی هامیلتون-17، مقیاس عاطفه­ی مثبت و منفی، آزمون جهت­گیری شادکامی و پرسش­نامه­ی معنا در زندگی در مرحله­ی خط پایه، جلسات درمان و چهار ماه بعد از پایان درمان (پی­گیری) انجام گرفت. مداخله به صورت انفرادی بر اساس دستورالعمل سلیگمن و همکاران (2006) در 6 جلسه توسط پژوهشگر انجام شد. یافته­ها: این پژوهش نشان می­دهد که هر سه مراجع با شروع درمان روند کاهشی را در طراز نمرات افسردگی بک (71%) و افسردگی هامیلتون (61%) نشان می­دهند. این نتایج در پایان دوره­ی پی­گیری نیز حفظ شده و درمان برای هر سه مراجع، موثر بوده است. هم­چنین طراز نمرات شرکت­کنندگان در مولفه­های روان­درمانی مثبت­گرا مثل احساس لذت، تقویت توان­مندی­ها و احساس معنا در طی جلسات درمان، روند افزایشی داشته است. نتیجه­گیری: به نظر می­رسد روان­درمانی مثبت­گرا به عنوان یک درمان کوتاه­مدت موثر برای کاهش علایم و نشانه­های افسردگی می­تواند مورد استفاده قرار گیرد.